پیراهنی اززخم،به تن دوخته است
این رسم،زتماشای حضرت غم آموخته است
ای سرور تماشایی ایمان،عباس!
دل،شعله به شعله،درغمت سوخته است
لبـیـک یــا حســیـن ...
کـاش میشـد وسـط دسـت رسـانـدن به ضـریـح
مثــل حجــاج مـنـا در حـرمـت میـمـردیـم ...
در محرّم، مردمان خود را دگرگون می کنند / از زمین آه و فغان را زیب گردون می کنند
گه به یاد تشنه کامان زمین کربلا / جویبار دیده را از گریه جیحون می کنند
خون بود زمین و آسمان در تب بود
خشکیده ترین واژه ی هستی لب بود
یک مرد فقط حادثه را زیبا کرد
آن مرد،امیر درد ها،زینب بود
اربـــــابـــــــــ جـــانــــــ ...
آمـــــده امــ درد و دلـــــ ...
آمـــده امـــ اعتـــرافـــــ ....
هـــزار و ...
صـــد و ..
شصتـــــ و شـشــــ سالـــــ ستــــــ ..
ڪـه خـونـــ بـــه دلشـــ ڪرده ایمـ ..
مےدانـــم ڪه دلــــِ گلایــه نـدارد ..
اربـــابـــــ ؟؟
حـــــرّمـانـــــ ڪنــــ اربـابـــــ ..
مـــولا دلشـــــ خــونــــ ستـــــ ..
مـــــولا چشمـــــانشـــــ گـــــود رفتـــــه ستــــــــــ ..
اربابـــــ ...
حـــــّرمــــانـــــ ڪنــــ اربـابـــــــــ ......
جسم و روحم باحرم گشته عجین
حالوروزم باغمت گشته غمین
این سه جمله خواب شبهای من است:
کربلا ... پای پیاده....اربعین..